Psychoterapia część II
© Klaus Klingberg / PIXELIO

W poprzedniej części artykułu przedstawione zostały trzy bardzo znane kierunki w psychoterapii. Następne trzy cieszą się w gabinetach równie dużym powodzeniem wśród klientów. Zachęcam do zapoznania się z poniższą charakterystyką podejścia humanistycznego, systemowego i integracyjnego.

Podejście humanistyczne stawia człowieka w centrum wszechświata. Kładzie bardzo duży nacisk na jego wrodzony potencjał i samoakceptacje, której być może zabrakło w okresie dorastania. Podejście humanistyczne, w przeciwieństwie do psychoanalizy, podejścia psychodynamicznego i poznawczo-behawioralnego traktuje komponent emocjonalny jako jeden z najważniejszych w trakcie leczenia.

Doświadczanie emocji i zapewnienie odpowiedniej przestrzeni do ich wyrażania jest podstawą w tym kierunku. Brak krytyki i zezwolenie na aktualny stan sprawia, że człowiek odzyskuje wiarę w siebie i umiejętność samostanowienia. Bycie sobą, odkrywanie swojego potencjału i akceptowanie siebie oraz otoczenia są kwintesencją podejścia humanistycznego. Terapia sprzyja poprawie samopoczucia i związków z najbliższymi. Spotkania z terapeutą odbywają się raz w tygodniu.

Podejście systemowe jest stosowane podczas pracy z rodziną. Podejście to zakłada, że każdy członek systemu, w tym przypadku rodziny powinien zostać wzięty pod uwagę, a nieodpowiednie zachowanie dzieci jest jedynie przejawem dysfunkcyjnego działania rodziny. W większości przypadków do gabinetu psychologicznego zgłaszają się rodzice zakłopotani nieodpowiednim zachowaniem dziecka. Zachowanie to przypomina obraz aktualnej relacji między członkami rodziny i sytuacji w domu. Dziecko w sposób bardzo umiejętny zwraca uwagę rodziców na sobie odciągając ich od kłótni. Dzięki pracy nad zgłoszonym problemem dziecka, cała rodzina pracuje razem nad poprawą sytuacji.

Problem, z którym zgłosili się rodzice znika, gdy komunikacja między członkami rodziny zostaje naprawiona. Psycholog pełni rolę mediatora, rozbija na drobne elementy zachowania innych członków rodziny i tłumaczy korzyści z dzielenia się swoimi emocjami i opiniami. Jest bezstronny i wspólnie z uczestnikami pracuje w kierunku uzdrowienia rodziny jako całości. Spotkania przewidują też konsultacje indywidualne m.in. z rodzicami lub z dzieckiem. Wizyty odbywają się raz na dwa tygodnie.

Podejście integracyjne zakłada łączenie w sobie elementów wielu nurtów psychoterapii. W zależności od potrzeb i temperamentu klienta, psycholog może skupić się bardziej na jego zachowaniu, myśleniu lub emocjach. Jeżeli klient przychodząc po poradę dąży do realizacji wytyczonego celu psycholog skupi się na zastosowaniu technik wywodzących się z CBT (podejścia poznawczo-behawioralnego). Kolejną wskazówką do zastosowania tego nurtu jest chęć identyfikacji schematów myślenia i zachowania i przeformułowanie ich przez klienta przy pomocy specjalisty. Nie zmienia to faktu, że w trakcie następnych spotkań mówiąc o potrzebie większej samoakceptacji psycholog nie powoła się moc humanistycznego podejścia lub innego nurtu, który uzna za pomocny.

Mam nadzieję, że powyższa charakterystyka poszczególnych nurtów pracy z klientem pomoże Państwu zrozumieć różnice między nimi i być może pozwoli wybrać dla siebie tą właściwą.

Mgr Ewelina Bąk

To może Cię też zainteresować