Po traumatycznym przeżyciu osoba nim dotknięta może do pewnego stopnia pomóc sama sobie.

A oto podstawowe zasady takiej samopomocy:

• Nie uciekaj od konfrontacji ze wstrząsającym zdarzeniem, nie próbuj zapomnieć lub zaprzeczać przed sobą, iż miało ono miejsce. Wręcz przeciwnie- spróbuj spojrzeć mu „prosto w oczy“!
• Poświęć czas na powolny ale efektywny proces uporania się ze swoim problemem
• Nie zapomnij, iż w okresie konfrontacji z traumatycznymi przeżyciami potrzebujesz faz odprężenia, odwrócenia uwagi na rzeczy przyjemne, uspokajające. Nie zaniedbuj też wykonywania swoich rutynowych , codziennych  czynności .
• Nie ukrywaj i nie „duś w sobie “swoich uczuć. Staraj się rozmawiać ze swoim partnerem, dziećmi lub przyjaciółmi o tym, co się stało.
• Wykorzystaj każda dogodną, nadarzającą się okazję, aby w grupie ludzi, którzy przeżyli tę lub podobną sytuację lub tych, z którymi czujesz się dobrze przywołać wspomnienie tego wydarzenia lub wyobrazić sobie jego przebieg przed swoim „wewnętrznym okiem“ , kiedy jestes sam/sama.
• Nie staraj się grać przed innymi, że sytuacja ta nie miała na ciebie wpływu, nie zraniła cię. Zamiast tego staraj się pozytywnie podejść do  propozycji pomocy.
• Nie oczekuj, że złe wspomnienia same szybko miną; obrazy i emocje minionego zdarzenia bedą ci przez jakiś czas towarzyszyć.
• Zajęcie się lżejszymi czynnościami jak np. pomoc innym osobom, może przynieść ulgę. Unikaj jednak nadmiaru zadan , ponieważ uwaga  i pomoc, której właściwie sam/sama potrzebujesz od innych  moga spaść przez to na dalszy plan.
• Przeznacz wystarczająco wiele czasu na sen, wypoczynek, przemyślenia, spotkania i rozmowy z rodziną i przyjaciółmi.
• Nie przemilczaj swoich potrzeb i życzeń przed najbliższymi, kolegami i przełożonymi w pracy. Formułuj je szczerze i wyraźnie.
• Gdy minie pierwsza faza szoku i silnych emocji ,spróbuj prowadzić dalej swoje normalne życie. Pozostanie w domu przez długi okres czasu na zwolnieniu chorobowym niewiele pomoże, a raczej zadziała przeciwnie. Spróbuj normalnie pracować dalej ,ewentualnie podjąć na nowo pracę tak szybko, jak to tylko możliwe. Unikaj jednak nieprzyjemnych, obciążajacych sytuacji.
• Spróbuj zachować taki sam rytm dnia, jaki miałeś przedtem; czas snu, posiłków, zajęć.
• Otaczaj się wszystkim ,co żyje i z czym czujesz się dobrze : ludźmi, zwierzętami, roślinami.
• Spróbuj wyrazić swoje emocje w postaci rysunków, obrazów, muzyki lub spisać wszystko, co uczuciowo cię  porusza.
• Badź jeszcze bardziej niż zwykle ostrożny biorąc udział w ruchu drogowym , przy majsterkowaniu oraz innych czynnościach, które niosą ze sobą niebezpieczeństwo zranienia.
• Przygotuj się na to, że nie każdy reagowac bedzie z wrażliwością i zrozumieniem na twoje trudności związane z szokującymi, traumatycznymi przeżyciami.
• Myśl o tym i powtarzaj sobie codziennie, że te przytłaczające uczucia z czasem bedą coraz bardziej słabły, aż wreszcie przeminą.
• Miej na uwadze także fakt, iż obciążające przeżycia mogą przywołać znowu pamięć wcześniejszej straty ( np. śmierci najbliższej osoby).
• W miarę możliwości unikaj w tej fazie podejmowania ważnych życiowych decyzji,takich jak zmiana miejsca zamieszkania lub miejsca pracy, rozstanie z partnerem. Zostaw sobie na nie więcej czasu.
• Jeśli w związku z traumatycznym zdarzeniem nie otrzymasz wsparcia od twojego otoczenia , nie zwlekaj i sam podejmij inicjatywę. Często okazuje się, iż nie maja one odwagi złożyć propozycji pomocy lub nie są zorientowane, w jaki sposób mogłyby pomóc. Niektóre z tych osób bardzo docenią więc to , że obdarzysz je twoim zaufaniem.Inne zaczną cię raczej unikać, czując zakłopotanie i bezsilność.
• Miej na uwadze, iż przebaczenie sobie i innym  jest jednym z podstawowych części składowych procesu zdrowienia.
• Skonsultuj przyjmowanie środków uspokajających i nasennych ze swoim zaufanym lekarzem; nigdy  nie zażywaj ich w spósob niekontrolowany i na własną rękę!

O tym, w jaki sposób efektywnie udzielić pomocy osobie bliskiej dotkniętej traumatycznym przeżyciem dowiecie się Państwo  w kolejnych częściach artykułu.